Grensverleggend op avontuur

Eenmaal op Schiphol aangekomen en ingecheckt, werd ik door een grondsteward(ess) met een vliegtuig rolstoel naar mijn zitplaats in het vliegtuig begeleid, en vlogen we vervolgens naar Helsinki. Op Helsinki geland, werd ik op eenzelfde manier vanuit het vliegtuig weer naar mijn rolstoel in de aankomsthal begeleid.

Dat onder de indruk zijn van iets gekke dingen met je kan doen blijkt uit het volgende. In mijn herinnering en beleving was de afstand, Helsinki-Tampere – de stad waar we in de buurt van verbleven – ca. 300 km. Maar de werkelijke afstand bleek ca. 180 km te zijn.

Wat in die tijd wel het geval was, is dat een deel van de snelwegen, en provinciale wegen onverhard waren. Voeg daar nog eens aan toe dat we onderweg reizend van Helsinki naar Tampere een factor tig minder auto’s tegen kwamen. Voor mij als jonge gup, met nog maar zeer beperkte buitenlandse reiservaring, mind blowing.

De ongerepte en uitgestrekte natuur met talloze meren, de stilte, de ruimte, het zure Finse brood dat ik niet lekker vond, maar wel nieuwsgierig maakte; Finland, en daarmee Scandinavië had me geraakt om vermoedelijk nooit meer los te laten!

Terwijl ik dacht nooit meer te kunnen handbiken, laat staan, op avontuur te kunnen gaan, kreeg ik ruim 20 jaar later na een revalidatie van een decubituswond de kans opnieuw grensverleggend op avontuur te gaan. En dat was tijdens mijn eerste deelname aan de HandbikeBattle.

Het principe van de HandbikeBattle is, dat je als deelnemer alles zelf regelt. Want zo wordt geredeneerd, als je de HandbikeBattle succesvol kunt volbrengen, dan kan je alles!

Dat je als deelnemer in principe alles zelf moest regelen werd ons in de eerste informatieve bijeenkomst medegedeeld. En acuut sloeg bij mij de paniek toe, “Maar waar tover ik een geschikte vastframe handbike vandaan?”.

Als ik niet in actie kom, gebeurt er überhaupt niets. Daarom de volgende dag maar alle moed bij elkaar geharkt, en TNS revalidatie sevice gebeld. Al vrij snel werd me duidelijk dat een nieuwe vastframe bike budgettair niet binnen mijn mogelijkheden lag. Maar ze zouden eens rondkijken of er ergens nog iets voor een zacht prijsje te koop stond. Niet lang na dat eerste telefoontje werd ik door hun terug gebeld, en meldde ze dat ze een mogelijk geschikte fiets (vastframe bike) gevonden hadden. Na een eerste passing en testrit, heb ik deze vastframe bike toen vervolgens met de hulp van een goede vriend van mij aan kunnen schaffen.

Na een grondige trainingsperiode, die voor een deel ook nog in authentiek winterse condities plaats had gevonden, reisde ik samen met een teamgenoot een kleine 1000 km af naar Feichten, Oostenrijk. Moe maar voldaan kwamen we op locatie aan, en hadden we net als alle andere deelnemers en begeleidende teams een dag om te acclimatiseren aan ca. 1000 hoogtemeters. Het acclimatiseren was nodig om in de dagen daarna op verantwoorde wijze een forse fysieke inspanning te kunnen leveren.

Een dag na het acclimatiseren kregen we vanuit de organisatie een bergtraining voorgeschoteld. En in die training leerde we niet alleen de grondbeginselen van haarspeldbochten rijden, maar kregen we ook een gevoel met de stijgingspercentages waar we tijdens de ‘Battle’ mee te maken zouden krijgen. Maar de stijgingspercentages die we tijdens de training voorgeschoteld kregen waren nog niks vergeleken met the real thing tijdens de Battle zelf.

Dat ik hoogtevrees heb, dat wist ik, maar dat realiseerde ik me pas écht toen we tijdens de Battle een van de eerste haarspeldbochten van ca. 15% stijgingspercentage voor de kiezen kregen. In een vingerknip leek alle kracht uit mijn armen weg te glijden, en dreigde een algehele paniek zich van mij meester te maken.

De coach waar ik mee naar boven reed zei, “Focus je op je voorwiel en as.”, wat ik direct deed, of in ieder geval probeerde te doen. Grommend, vloekend en tierend baande ik me door mijn eigen angst een weg naar boven. Het binnen Battle bikers wereldberoemde laatste stuk van de Battle van een paar honderd meter vals plat met een vermoedelijk stijgingspercentage van ca. 5 tot 7% was killing. Maar met dat laatste hupje over de finishlijn, en een uitzicht vanaf de berg, dat zijn weerga niet kende. Onbeschrijfelijk!

Emotie, laat staan sportemotie, was tot dat moment vrijwel onbekend terrein voor mij. Maar na mijn eerste HandbikeBattle kon ik een aantal weken geen fatsoenlijk woord meer uitbrengen, en schoot ik bij een vingerknip vol. Gompie, wat was dit een onwaarschijnlijk mooie ervaring geweest!

Na deze eerste keer heb ik nog twee keer deelgenomen aan de HandbikeBattle, waarbij ook de tweede keer nog een gevecht met mijn hoogtevrees was. Maar bij mijn derde deelname kon ik al het geleerde uit de eerdere Battles toepassen, en rijdend omhoog, ook werkelijk de diepte in kijken. Over de tussenliggende jaren tussen toen en nu is dit zich verder in mij door gaan ontwikkelen zodat het nu ook echt vertrouwd aanvoelt.

Ongeveer een jaar na het overlijden van mijn moeder kwam ik mijn neef Daan bij het stoplicht in Breda tegen. Op dat moment zat ik nog volop in een rouwproces, en is het voor dat moment bij een praatje, en het uitwisselen van telefoonnummers gebleven. Maar onder andere via een neven en nichten dag bleven we wel in contact met elkaar.

Het contact dat Daan en ik met elkaar onderhouden hadden mondde aan het einde van 2020 uit in, dat ik door Daan en Caroline, zijn vrouw, uitgenodigd werd om bij hun te komen eten.

Onder het genot van een heerlijke pasta, met bijpassende geperste druiven keuvelde we er lekker op los. Van het een kwam het ander, en voor we het wisten hadden we het over de uiteenlopende avonturen die we mee hadden gemaakt. Hierbij vertelde ik over mijn ervaringen tijdens de HandbikeBattle, en kreeg ik van Daan en Caroline in geuren en kleuren hun avonturen met hun 4X4 2CV, jawel, een ‘lelijk eentje’ te horen.

In de afgelopen jaren hadden Daan en Caroline met hun 4x4 2CV door Australië en Afrika gereden. En waren ze aan het einde van 2019 naar de Noordkaap gereden. Ondersteund met foto’s en filmbeelden, kreeg ik al deze avonturen te horen en te zien. Indrukwekkend!

Op een gegeven moment vroeg Daan, “Hoe zou je het vinden om in Scandinavië te gaan fietsen?”. Helemaal beduusd van deze vraag, probeerde ik tot me door te laten dringen wat Daan aan mij had gevraagd. Over deze plannen en avonturen praatte we nog wat na, maar op dat moment was het nog absoluut onwerkelijk voor mij.

Geïnspireerd door een mogelijk nieuw avontuur, reed ik de volgende dag een heuveltraining over een voor mij bekend rondje in de buurt bij Breda. Na afloop van deze training appte ik Daan met de vraag of het voorstel dat hij en Caroline de vorige avond gedaan hadden serieus was? Hierop kreeg ik een gortdroog appje terug, “Rob, elk voorstel dat ik doe is serieus!”. Oké…

Er zijn vervolgens ruim 6 maanden overheen gegaan voordat werkelijk tot mij doordrong, dat ik als ik dit avontuur ‘to be’ het levenslicht wilde laten zien, dat ik dan ook werkelijk in actie moest gaan komen.

In de komende maanden neem ik je mee naar hoe dit avontuur zich verder ontwikkelt.