Noorwegen; een grensverleggend avontuur

Met mijn busje reden we vanuit de Parel van het Zuiden naar Eemshaven in Groningen. Om ongeveer een uur eerder dan gepland aan te komen op de parkeerplaats van Holland Norway Lines (HNL). En terwijl we moesten wachten tot we aan boord konden, kregen we ruimschoots de gelegenheid een eerste blik op de MS Romantika te werpen.

Vanuit HNL hadden we het advies gekregen om met de alarmlichten aan het parkeerterrein op te rijden. De medewerkers die alle voertuigen en passagiers de boot op moesten loodsen, wisten dan dat onze auto aanvullende aandacht nodig had bij de plaats op het parkeerdek. Maar in de prettige chaos van het moment liep dat net even anders dan gepland. En werd ik, na de auto geparkeerd te hebben, door een aantal potige mannen en vrouwen over een forse drempel getild, zodat ik even later de lift naar boven kon nemen.

Nadat we de bagage in onze buiten hutten met zicht op de zee geplaatst hadden, gingen we naar het top-, en tevens buitendek van het schip. En met een nagenoeg vlakke zee verliep de overtocht van 18 uur naar Kristiansand verder zeer voorspoedig.

Na het ontbijt ’s ochtends op het schip, werden halverwege de ochtend alle voertuigen en passagiers weer van het schip geloodst. En vonden we in het centrum van Kristiansand aangekomen vrij eenvoudig een tentje waar we stevig geluncht hebben, om er vervolgens weer even tegen te kunnen. We maakte toen ook kennis met de Noorse prijzen, en die liegen er niet om!

Het was op de heenweg van Kristiansand naar Beitostølen, die niet 6 ½ maar 10 uur duurde, toen we een steile helling af moesten waarbij ik zo hard af moest remmen, dat ik het gevoel had dat de auto scheef wegtrok. Direct hierop volgde een aquaduct, waar we in een soort van open betonnen tube constructie overheen geleidt werden. Claustrofobisch ben ik van nature niet, maar nu kreeg ik het toch wel even heel benauwd.

Terwijl Daan en ik over de hele rit om beurten reden, en Caroline ons van de nodige aanvullende navigatie voorzag. Kwamen we uiteindelijk ’s avonds moe maar voldaan in het Radisson Blu Mountain Resort in Beitostølen aan, dat op zo’n 900 meter hoogte in bergen ligt. En hadden we in het hotel het gemak van kamers op de begane grond.

We waren naar Noorwegen gegaan om naast het landschap, de natuur en cultuur vooral ook het avontuur op te zoeken. Dus de volgende ochtend samen met Daan gelijk een fietstocht van zo’n 14 km gereden. Hierbij kwam mijn hoogtevrees bij de eerste helling die we af moesten gelijk al even ‘Hallo’ zeggen, en kneep ik min of meer vol in de remmen. Maar het landschap waarin we fietste was jaw dropping, zo ongelooflijk mooi!

Uit eerdere situaties had ik ervaren dat visualiseren heel erg kan helpen om over een angstdrempel heen te komen. Daarom zijn we de volgende dag na sightseeing in Fagernes, op de terugweg over het hele parcours van ca. 34 km gereden, dat deels over onverharde wegen in de bergen liep. Het parcours stond voor later in de week op het programma. Deze rit was daarmee mijn eerste kennismaking met rijden in de bergen, en op onverhard terrein. Hierbij kreeg ik van Daan de nodige tips en adviezen. Rijden over de snelwegen van Noorwegen vond ik al tof om te doen. Maar in de bergen werd daar nog een prettig schepje bovenop gedaan!

De volgende dag stond dezelfde fietsroute op het programma, die we twee dagen eerder ook al gereden hadden. Wat me hierin opviel was, dat ik aanzienlijk soepeler de diverse hellingen af durfde, waardoor er meer ruimte ontstond echt van de omgeving te kunnen genieten (lees, smile van oor tot oor!).

Het was overigens niet alleen maar avontuur wat de klok sloeg. Al snel hadden we de openhaard in de centrale hal van het hotel ontdekt als relaxed meetingpoint.

Voor de volgende dag stond er een husky tocht op het programma bij Beito Husky Tours. Van tevoren had ik wel een beetje mijn bedenkingen, maar toen ik zag dat er echt met liefde met de honden omgesprongen werd, en dat er hele bewuste keuzes gemaakt werden, welke honden wel of niet in te zetten voor onze tocht, en vooral ook, wanneer, ebde mijn bedenkingen naar de achtergrond. En kon ik op mijn cart, die 130 kg woog, en op alle vier de wielen geveerd was genieten van het Noorse landschap op een unieke manier. Alaska Husky’s zijn trouwens super lieve en sociale honden, die naast hard lopen en werken, het liefst niets anders doen dan de hele dag knuffelen!

De Deense dame die naar Noorwegen geëmigreerd was, en ons door het Noorse landschap geloodst had, heeft ons ook nog tips gegeven waar we in Beitostølen een origineel Noorse trui zouden kunnen vinden. En jawel, bingo!

Toch wel behoorlijk nerveus voor de grote fietsroute over deels onverhard terrein in de bergen, had ik die nacht niet goed geslapen. En probeerde ik, zonder mezelf te overeten toch een stevig ontbijt tot me te nemen. Met Caroline in mijn busje als volgauto durfde ik het aan om deze tocht te fietsen. En gingen Daan en ik zo vroeg mogelijk, wat uiteindelijk toch weer later werd dan je plant, op pad.

De diverse heuvels en beklimmingen uit de eerdere fietsrondes kende ik inmiddels behoorlijk goed. Maar bij de eerste onverharde heuvel die we op moesten kwam ik direct stil te staan. Pas toen Daan wat lucht uit mijn voorband weg liet lopen kreeg ik weer grip, en kon ik mijn weg vervolgen. Met toch best al de nodige fietskilometers in de armen had ik nog nooit zo’n zware, maar tegelijkertijd onwaarschijnlijk mooie en indrukwekkende fietsroute gereden als tijdens deze rit. Met de laatste 10 km vals plat omhoog naar het hotel, was vooral het slotstuk slopend. Maar zo gaaf om hem helemaal uitgereden te hebben!

Na gedoucht en gerust te hebben, appte Daan me op een gegeven moment of ik nog zin had in een uitje. En zijn we in mijn busje vervolgens naar bijna de top van de bergen tegenover ons hotel gereden. Bij het omhoog rijden dacht ik wel, ”Shit, wat we nu omhoog rijden moet ik straks ook weer naar beneden…”. Maar tot mijn stomme verbazing ging ook de terugweg verbazingwekkend soepel.

Om niet gespannen, en daarmee moe in Kristiansand aan te komen, besloten we een dag eerder de 10 uur durende rit bij daglicht terug te nemen. En boekte we in het Clarion Hotel, dat behoorlijk lux was uitgevoerd, maar helaas niet helemaal voldeed aan de rolstoeltoegankelijke verwachtingen, die vooral ik ervan had. Daarmee is het geen slecht hotel. Alleen minder geschikt voor rolstoelgebruikers.

Na een zeer uitgebreid ontbijt in het Clarion, hebben we uitgecheckt en nog lekker door Kristiansand geslenterd, dat een sightseeing opleverde, die absoluut aan te bevelen is!

Rond 13.00 uur moesten we op de parkeerplaats zijn om op tijd op de boot naar Eemshaven terug te te kunnen nemen. En in dezelfde prettige chaos ging het deze keer wel goed, waarbij we spot on recht voor de rolstoeltoegankelijke entree naar de lift werden geloodst. Veel van de gezichten die we op de heenweg ook ontmoet hadden, kwamen we opnieuw tegen. En dat gaf een vertrouwd gevoel.

Na het avondeten ben ik ’s avonds nog even naar het buitendek gegaan, en raakte ik in gesprek met een Nederlander die een flink stuk door Zweden en Noorwegen had gefietst. Op mijn opmerking dat ik vooral de natuur, rust en ruimte in Noorwegen als een verademing ervaren had, zei hij, “Als je van rust en ruimte houdt, dan moet je zeker ook een keer naar Zweden gaan…”.

Reizen met de Romantika heb ik over het algemeen als zeer relaxed, en goed rolstoeltoegankelijk ervaren. Idealiter zou ik wel voor een hoger bed in de hut kiezen, en zou ik de setting van het lopend buffet in een van de restaurants zo inrichten, zodat deze voor iedereen toegankelijk is. Maar afgezien daarvan, top!

Erop terug kijkend; het enige waar ik me in alle voorbereidingen op verkeken heb, is het wheelen (rolstoel rijden) in Noorwegen. Met vrijwel geen centimeter vlak terrein is dat pittige kost. En is het een overweging waard je hier onder professionele begeleiding op voor te bereiden.

Eenmaal thuis, kwam de vermoeidheid van bij elkaar ca. 30 uur reizen los, maar dat had ik er graag voor over, en liet ik zoveel mogelijk over mij heen komen.

De reis naar Noorwegen heeft mij op immaterieel gebied een rijker en vrijer mens gemaakt. En dat is iets wat ik voor de rest van mijn leven meedraag! Blijft het bij dit avontuur? Nee, wat mij betreft blijft het zeer zeker niet bij dit avontuur...!