Rust roest niet altijd

Tijdens een eerdere afspraak had mijn fysiotherapeut al eens gehint naar een psychosomatisch fysiotherapeut die in dezelfde praktijk werkt. En toen ik op een gegeven moment nauwelijks mijn bed meer uit kon komen, besloot ik de paramedische praktijk te bellen waar beide therapeuten werken. En verzocht ik om een afspraak met de psychosomatisch therapeut.

Omdat van wakker worden tot uiteindelijk volledig aangekleed zijn bij mij, als ik mazzel heb, alleen al zo’n anderhalf tot twee uur duurt, liep vooral in het begin van dit traject ook een ergotherapeut mee. En naar aanleiding van onze gesprekken attendeerde zij mij erop dat wanneer ik volledig aangekleed was, dat ik dan al een flink deel van mijn ‘dag batterij’ had aangesproken. Het was het eerste moment waarop werkelijk tot mij doordrong dat ik ergens op de dag een uurtje rust in moest gaan lassen om uiteindelijk weer meer in balans te kunnen komen. Weten en van binnen werkelijk voelen lagen op dat moment alleen nog mijlen ver van elkaar verwijderd.

Ondertussen kreeg ik in gesprek met mijn psychosomatisch therapeut geleidelijk aan inzicht in mijn gevoelens, gedachtes, patronen en valkuilen. En begon ik aan de hand daarvan stapje voor stapje wijzigingen aan te brengen in mijn leefwijze en ritme.

Valkuilen die voor mij zeer hardnekkig waren, en soms nog zijn, zijn, dat ik me (on)bewust schuldig voel(de) dat ik niet een hele dag door kan gaan zoals andere mensen (vul ik dan in). En dat ik me naar mijn hond schuldig voel als ik een stuk wil gaan handbiken om mijn hoofd leeg te maken. Functioneel op pad gaan, bijvoorbeeld voor mijn werk, gaat mij, zeker wanneer ik van tevoren mijn hond goed heb uitgelaten over het algemeen goed af. Maar iets voor mezelf kunnen en mogen doen, dat is ook nu soms nog wel struggle.

Een doorbraak die zijn weerga niet kent, kwam toen ik op vakantie naar Noorwegen was geweest. In het rustige hoge noorden met natuur in overvloed kwam ik volledig tot rust. En ebde alle overbelastingsklachten als sneeuw voor de zon weg.

Oké, daar ben ik me van bewust, op vakantie ebben bij veel mensen overbelastings- en/of stressklachten weg. Maar omdat ik ook prikkelgevoelig ben, besloot ik eenmaal terug in Nederland met de ontdekking dat ik in deze rustige natuurrijke omgeving helemaal tot rust kwam vervolgstappen te ondernemen. Zodat ik uiteindelijk privé en werkend mijn leven op een zo prettig mogelijke wijze voort kon blijven zetten.

Onbewust nieuwsgierig geworden naar mogelijke verdere winst in mijn leefomstandigheden struinende ik een keer over YouTube en stuitte ik op een filmpje dat over (rol)stoel yoga ging. Geraakt door dit filmpje besloot ik dit verder te onderzoeken, en kon ik uiteindelijk vrij eenvoudig vanuit de paramedische praktijk waar ik de diverse therapieën volgde bij een yoga school aansluiten, die zowel yoga als mindfulness gaf.

Het deelnemen aan deze yoga- en mindfulness lessen ervoer ik als een cadeautje, waarbij ik ook ontdekte dat mijn ademhaling, diep of oppervlakkig, een cruciale rol speelde in me ontspannen en energiek, of juist onrustig en futloos voelen.

Oké, dus dan ben ik er. Toch? Nee, niet helemaal, of afhankelijk van hoe je het bekijkt, wellicht nooit. Blijvend zal ik achterom moeten kijken naar wat ik (al) gedaan heb, en wat er voor de korte of langere termijn op mijn planning staat. Om hier vervolgens mijn plannen en acties op aan te passen. Nee tegen iets anders zeggen kan dan ja tegen mezelf zeggen zijn. Werkt het écht zo eenvoudig als het hier beschreven staan? Nee, ook hierin levert het nog regelmatig een tweestrijd in mijzelf op. Terwijl ik maar al te goed weet dat op dat moment voor mezelf kiezen óók voor de langere termijn de beste keuze is.

En ja, dat uurtje rust op een dag, dat ik steeds meer omarm, is ook een blijvertje!