Een stapje terug, meerdere vooruit

Zeker achteraf gezien had ik beter kunnen weten, maar er kwam een flinke kink in de voorbereidingen toen ik op een zeer warme zomerdag meerdere afspraken in en rondom Breda had. Niet vies van een uitdaging dacht ik, “Leuk, dan kan ik het functionele mooi aan het aangename plakken, en nog wat extra trainingskilometers meepakken!”.

De gedachte was leuk. Maar waar ik onvoldoende bij stil had gestaan was, als ik een langer stuk (matig) intensief ga biken, dan moet ik zeker voor mijn billen daar ook mijn kleding op aanpassen. En omdat ik onder andere naar een zakelijke afspraak moest, vond ik dat ik daar in ieder geval casual netjes moest verschijnen. En dat bleek gedeeltelijk geen goede keuze.

Weer thuis van dit uitgebreide ‘rondje Breda’ inspecteerde ik, zoals ik dat altijd doe, mijn billen op eventuele oneffenheden en andere zaken die aandacht verdienen. En ontdekte ik een schaafwondje op mijn bil; damn!

Met na mijn revalidatie ruim 10 jaar geleden, had ik inmiddels voldoende herstel ervaring opgedaan om te weten dat ik alle al dan niet wilde plannen aan de kant moest schuiven, om me vervolgens volledig te richten op het herstel van dit schaafwondje. Gelukkig zat ik op dat moment werk technisch in een wat rustiger periode, en kon ik me er dus ook volledig op focussen.

Waar ik me wel zorgen over maakte was, dat ik de trektocht die ik voor ogen had met mijn handbike wilde afleggen met een speciaal doel.

In eerste instantie was het namelijk de bedoeling om 10 jaar na mijn eerste deelname aan de HandbikeBattle dit op deze ludieke wijze aandacht te geven, of te vieren. Want deelname aan de Battle had vele deuren voor mij geopend waar ik ook nu nog profijt van heb!

Het doel wijzigde definitief in een andere richting toen ik online een krantenartikel las waarin de frontman van de metal formatie Disturbed een optreden stil legde om aandacht te vragen voor verslavingsgevoeligheid, psychische kwetsbaarheden en zelfmoordpreventie. Uit het artikel, en zeker ook uit de bijgaande foto sprak een bepaalde urgentie die mij diep raakte.

Naar aanleiding van dit artikel besloot ik de trektocht die ik wilde gaan houden in het teken te stellen van zelfmoordpreventie.

Met de organisatie 113 Zelfmoordpreventie nam ik contact op, en in samenwerking met hun heb ik de voorbereidingen voor de trektocht verder uit kunnen werken. Naar mate de voorbereidingen verder vorderde, begon ik me wel steeds vaker af te vragen, “Waarom komen we, of als ik het bij mezelf houd, waarom kom ik pas in actie als het (bijna) te laat is?”.

Sneller dan ik op dat moment wilde verstreek de tijd, en begon ik vanwege het herstellende schaafwondje ook steeds harder na te denken de tocht eventueel met mijn busje af te leggen.

Ja, als dat nodig zou zijn, zou ik het wel heel erg jammer vinden. Maar ik wist ook dat als ik nog niet voldoende hersteld zou zijn, dat ik handbikend dan onverantwoorde risico’s zou gaan nemen, en een bak met herstel ellende over mezelf uit zou storten die me potentieel in een diep zwart gat zou kunnen doen belanden. En nee, dat had ik er niet voor over!

En toch vond ik de beslissing de trektocht eventueel met mijn busje af te leggen, een verrekte lastige. Want naar mensen om me heen had ik aangegeven dat ik de tocht bikend af zou gaan leggen. Met mijn busje de tocht volbrengen voelde lange tijd daarom als een enorme mislukking. Immers, met mijn busje de tocht volbrengen was toch easy peasy? En daarmee dus geen uitdaging, tenminste, dat dacht ik. Achteraf zou blijken dat ik dat mogelijk ‘gebrek aan uitdaging’ verkeerd zou inschatten.

Aanvullend lastig vond ik het, dat ik in de voorbereidingen al geruime tijd getraind had met mijn handbike en bagagewagentje achter mijn rolstoel. In dat regelmatig (semi) actief bewegen, ging mijn lichaam het hormoon endorfine aanmaken waardoor ik me prettiger, zo je wilt, luchtiger in mijn vel voelde gaan zitten. Door de blessure moest ik van het ene op het andere moment stoppen met actief bewegen, en werd er dus ook minder of geen endorfine meer aangemaakt. En kwam er daardoor ook een grauwe deken tevoorschijn waarbij ik heel bewust stil moest gaan staan bij de processen die vooral in mij plaats begonnen te vinden. Om van daaruit de rust en kalmte te bewaren mijn fysieke herstel als leidend te kunnen blijven zien. 

Ondanks deze rationele benadering heb ik tot op de dag van mijn vertrek nog getwijfeld of ik de tocht misschien toch bikend af zou kunnen leggen, maar vond mezelf uiteindelijk niet voldoende hersteld om dat risico te nemen.

Als mentaal ruggensteuntje heb ik wel m’n handbike meegenomen, maar op geen van de etappes ingezet. Ook niet toen ik twee rustdagen in Haarlem had, en de afstand overnachtingsaccommodatie – centrum Haarlem normaal gesproken makkelijk af had kunnen leggen. ‘Better save than sorry!’ heb ik ervoor gekozen binnen Haarlem met het openbaar vervoer te reizen.

Eenmaal weer thuis kwamen alle indrukken van alle mensen die ik gezien en gesproken had uit een prachtige, maar diep indrukwekkende reis in een keer op mij af. In eerste instantie overviel me dit, maar heb ik, hoe ongemakkelijk ik me op dat moment ook voelde, geprobeerd dat over me heen laten komen. Met wat er zich op dat moment aandiende heb ik ook geprobeerd zo goed mogelijk mee te bewegen. Niet makkelijk of leuk. Maar naarmate de tijd verder verstreek wel heel waardevol!

Zeker nu ik er op terug kijk, ben ik enorm dankbaar dat ik de keuze heb gemaakt een stapje terug te doen, om uiteindelijk veel verder te komen dan ik ooit voor mogelijk had kunnen houden.

Uit deze trektocht heb ik ontzettend veel dingen geleerd, ontdekt en ervaren die ik blijvend bij me zal dragen. En zal ik vooral ook de ontmoetingen met de verschillende mensen onderweg koesteren.

Houd het niet bij je, maar praat erover!