Balanceren op het randje in een grensverleggende cursus

Normaalgesproken zou ik hier misschien niet zo’n uitgebreid stuk aan besteden. Maar omdat de cursus mij als persoon, rolstoelgebruiker, trainer en coach een completer, en zeker ook mobieler, en daarmee, zelfstandiger mens heeft gemaakt, vind ik het belangrijk op een aantal zaken toch wat dieper in te gaan.

Ongeveer een jaar geleden ben ik door een bevriende ergotherapeut getipt over deze cursus. Dank daarvoor!

Met op dit soort momenten hardnekkige faalangst, en als rolstoelgebruiker grotendeels autodidact in het wheelen, zat ik in een groep met gediplomeerd fysiotherapeuten, ergotherapeuten en bewegingsagogen, en dacht ik, “Zij weten het veel beter dan ik. Ik wil hier weg…!”.

Bij deze gedachte komt op de een of andere manier een vergelijking met mijn hond bij mij omhoog. Want vooral wanneer hij onzeker of bang is, kan bij hem onderdanigheidsdominantie de kop op steken. Als ik dan die vergelijking naar mijzelf doortrek, dan voelt het voor mij alsof ik op de eerste cursusdag begin april een houding had van, “Ik moet het laten zien”, “Ik zal het laten zien”, “Je mag mij alles vragen…”.

Door deze houding ontnam ik mezelf in eerste instantie de gelegenheid daar ook gewoon als cursist aanwezig te kunnen zijn. En net zo hard als elke andere deelnemer nieuwe dingen te mogen leren en ervaren.

Door een video casus die we bespraken, kwam ik bij een stukje vroegkinderlijke ervaring uit dat voor mij in eerste instantie heel erg confronterend, maar uiteindelijk wel heel verhelderend en helpend was. Vooral deze ervaring neem ik als ik mensen (meestal kinderen) ga coachen in toekomstige rolstoel- en handbike clinics en trainingen.

Deelnemen aan deze cursus betekende voor mij vooral ook veel op onderzoek uit gaan.

Daarom ben ik een paar dagen na de eerste cursusdag naar de Veinedagen in Utrecht gegaan, om op een hindernisparcours van het Wheelchair Skills Team mijn rolstoelvaardigheden verder uit te breiden. 

En heb ik vooral door de uitgebreide uitleg over een rolstoelpassing, die ik van een adviseur van TNS revalidatie service heb gekregen, een veel betere kijk gekregen op hoe iemand in zijn/haar rolstoel zit. Om op basis daarvan ook weer betere adviezen te kunnen geven tijdens een rolstoel training of clinic die ik geef.

Door een andere, veel betere voorbereiding op de laatste cursusdag, kon ik als deelnemer afgelopen vrijdag veel meer in het moment aanwezig zijn. En net als iedereen uiteenlopende onderdelen uit de cursus heel spannend vinden; soms zelfs eng.

In een omgeving waar veiligheid voorop stond, kon elke deelnemer voor zichzelf nieuwe dingen leren en grenzen verleggen. Hierbij viel het me vooral ook op dat er naast de verbale-, ook naar elkaars non-verbale communicatie geluisterd en gekeken werd. En bleek het onmogelijke van daaruit mogelijk te worden. Bijvoorbeeld, zittend in je rolstoel onder begeleiding van iemand achter je, een trap op- en weer afgaan. De deelnemer bepaald bij deze, maar ook andere oefeningen of die behoefte heeft aan een, of meerdere begeleiders. 

Overigens, wat binnen in het klein kan, kan buiten in een grotere versie, en net wat andere uitvoering trap af ook. En als je dat door hebt, is dat onwijs kicken!

Het volgende wordt dan voor mij wel helemaal van toepassing...

“Only when you're silent, you can listen to what's realy being said, both verbally and non-verbally."

Voortvloeiend hieruit, heb ik ook verschillende aanvullende wijze van het begeleiden van mensen geleerd. En kan ik een co-begeleider nu ook aanwijzingen geven hoe iemand bij een bepaalde oefening te begeleiden, zodat de deelnemer op een veilige wijze zijn/haar mobiliteit, en daarmee zelfstandigheid kan vergroten.

Het mag duidelijk zijn, deze cursus kan ik van harte aanbevelen! En nee, daar krijg ik geen commissie voor. ;-)