Met de wetenschap dat muziek voor mij een enorme emotie regulator is, hoefde ik niet lang na te denken toen ik op social media een oproep voorbij zag komen waarin mensen gevraagd werden als vrijwilliger deel te nemen aan het onderzoek ‘Live muziek & Welzijn’. Al geruime tijd weet ik namelijk dat ik pijn als gevolg van medische handelingen niet meer verdraag. Later in dit stuk kom ik daar nog op terug.
Zondag 30 juni jl. heeft dat onderzoek in samenwerking met het Erasmus MC https://erasmusmcfoundation.nl/muziekalsmedicijn/, een gelegenheidspopformatie van Codarts, University of the Arts Rotterdam en het Rotterdams Philharmonisch Orkest plaatsgevonden in De Doelen in Rotterdam.
Het verzamelen van de data voor het onderzoek werd op verschillende manieren gedaan.
Elke vrijwilliger kreeg van tevoren een link naar een app door gemaild die je moest downloaden, en waar je op in moest loggen. Op de dag van het onderzoek kregen alle deelnemende vrijwilligers een borstband met hartslagsensor die je om moest doen, en die gekoppeld werd aan de app. En je moest voordat de optredens begonnen een algemene vragenlijst invullen. Tot slot moest je tijdens de optredens bij elk stuk apart een vragenlijst invullen.
In het eerste deel van het onderzoek speelde de Codarts gelegenheidspopformatie een aantal pop/rock nummers waarin snufjes jazz, rock en soul terug te vinden waren. En in het tweede deel speelde het Rotterdams Philharmonisch een aantal stukken, variërend van 18e -tot zeer moderne, begin-, midden 20ste -eeuwse stukken. Vooral het eerste stuk van de popband, en het moderne klassieke stuk raakte me diep!
Naar dit onderzoek was ik in mijn eentje gegaan. Maar het is zeer waarschijnlijk dat als ik met vrienden of bekenden hier naartoe gegaan zou zijn, dat ik hun dan aangetikt zou hebben bij dat eerste popnummer, en anders zeker wel bij dat moderne klassieke stuk!
Zoals gezegd, bij elk gespeeld nummer of stuk moest je elke keer dezelfde vragen beantwoorden. Op basis van de uitslag van je hartslagmeter aan het einde van het onderzoek kunnen de onderzoekers dan uitlezen wat een bepaald stuk wel of niet met je heeft gedaan. En, in hoeverre bijvoorbeeld het gebouw, zo je wilt, de ambiance ook nog van invloed is geweest.
Na afloop van het onderzoek vond er nog een goed verzorgde borrel plaats waarbij je de gelegenheid kreeg om andere deelnemende vrijwilligers en leden van het onderzoeksteam, waaronder onder andere ook medisch studenten te kunnen spreken. En dat was een hele mooie en welkome afsluiting!
Als ik kijk waar ik stond toen angst voor zo’n beetje alles wat medisch is zich bij mij openbaarde, en waar ik nu sta, dan is dat echt al een wereld van verschil waarin ik me ook verschillende regulatie tools eigen heb kunnen maken! Tegelijkertijd voel ik dat ik nog een flink aantal stappen kan zetten om medische handelingen en/of opnames beter te kunnen verdragen en reguleren.
Heel veel geduld en (zelf)compassie zijn hierin onontbeerlijk. De weerstand (lees, mijn innerlijk pantser) die angstgevoelens toe te laten was jarenlang onnoemelijk groot, en is in kleine stapjes steeds wat kleiner aan het worden.
Onder andere voor mensen die al op zeer jonge leeftijd een behoorlijk medisch dossier hebben opgebouwd, kan een ontwikkeling als het inzetten van live muziek tijdens behandelingen een enorme bijdrage leveren duurzamer deel te kunnen blijven nemen aan het maatschappelijk proces.
Puttend uit wat muziek voor mij doet en betekent, of bijvoorbeeld vanuit het boek ‘De 7 eigenschappen van Happy Kids’; de verbindende link – aansluiten bij wat iemand raakt – is wat mij betreft namelijk zo gelegd, zal ik met deze nieuwe inspiratie en energie weer beter en sneller een aansluiting kunnen vinden bij voor wie ik op dat moment werk. En wat daaruit voort kan komen, dat is niet in woorden uit te drukken!
Uit privacy- en onderzoekstechnische redenen heb ik op verzoek van de organisatie geen foto’s van de artiesten gemaakt.
Reactie plaatsen
Reacties