Geboren met Spina Bifida is bij mij de hersenvocht huishouding ontregeld waardoor ik aangeboren hersenletsel heb opgelopen. Om deze situatie te stabiliseren is er bij mij als baby een permanente hersendrain aangebracht.
Als kind werd het letsel zichtbaar doordat ik spelen met Lego maar niks vond. Veel liever speelde ik met de grovere stukken speelgoed van Playmobil.
Schools leren, dat kan ik wel. Alleen ga ik kopje onder als het gaat om het tempo bij te kunnen houden. Als gevolg van het hersenletsel heb ik simpelweg meer tijd nodig om me bepaalde stof eigen te kunnen maken dan andere.
De talloze ziekenhuis opnames en bezoeken waren hierin niet helpend. Ook niet voor mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld. De pijn, het verdriet, de frustratie, boosheid en schaamte die hierop lagen, en soms nog liggen gaan veel verder en dieper dan die paar woorden die ik er nu aan besteed.
In zowel mijn studerende- als werkende leven was, en is het soms nog steeds een frustrerende en ingewikkelde zoektocht naar wat past bij mijn mogelijkheden. En omdat ik net als iedereen graag ‘mee wil kunnen komen’, en liever geen ‘nee’ verkoop, greep ik daarom vaak te hoog in mijn algehele belastbaarheid.
Verspreid over ongeveer 10 jaar had ik twee trajecten belasting-belastbaarheid nodig om een beweging te kunnen maken naar het accepteren dat ook mijn fysieke inspanningen een bepalende rol in mijn mentale belastbaarheid spelen. En dat betekende onder andere ook dat ik meer ruimte in mijn agenda ´vrij´ moest gaan maken om op een meer harmonieuze wijze al mijn activiteiten, privé en zakelijk voort kunnen blijven zetten.
Maar in dat ´accepteren´ kan, en zat voor mij ook een gedoog constructie. Met mijn verstand wist ik dat het beter was om meer ademruimte vrij te maken in mijn dagelijkse activiteiten. Alleen kon, of wilde ik met mijn gevoel daar nog niet aan overgeven. Een schuldgevoel “Als ik ruimte in mijn agenda heb, dan doe ik toch niks…?” lag en ligt hier soms nog steeds mede aan ten grondslag.
Zonder dat ik het in eerste instantie doorhad belandde ik in een rouwproces. In mijn dagelijkse leven kwam dat proces tot uiting doordat mijn psychen en mijn lichaam een boventoon begonnen te voeren in of ik wel of geen ruimte had voor een activiteit of contact.
Niet alleen voor mijzelf, maar ook voor de mensen om me heen was, en is dat soms nog heel erg wennen. Want vanuit een zeer sterke drang vooral overal ja op te willen zeggen, en wel overal aan mee te kunnen doen, begon ik nee te zeggen.
Dat nee zeggen ging overigens nog niet altijd vanzelf. Want hoe tegenstrijdig het ook klinkt, wanneer mijn psychen en lichaam allang hadden uitgemaakt dat ik nee had moeten zeggen, zei ik vooral uit een behoefte erbij te willen horen in het begin nog te vaak ja. Uitputting was, en is dan het gevolg. Want alhoewel ik verder in mijn proces naar omarmen ben, glij ik soms toch nog uit.
Het enige wat dan echt helpt, is rust nemen door op bed te gaan liggen; vaak met klassieke muziek op de achtergrond. Om van daaruit handbike en wandeltochten door de natuur te maken om me verder op te kunnen laden, en verder tot rust te komen. Om de ruis van mijn gedachte af te halen, en meer in het hier en nu te leven, steeds vaker ook aangevuld met mindfulness.
Uit het voor mij eindeloos inspirerende ‘The Road Not Taken’, de laatste strofe.
“I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.”
Reactie plaatsen
Reacties