Comfortzone

Werkelijk op vakantie in het hoge noorden autorijden was in ieder geval een van mijn grensverleggende wensen die ik naar Caroline en Daan uitsprak. Met de voorbereidingen al een aardig eindje op gang, gaf Daan op deze wens heel droog aan, “Dan moet je zo zoetjes aan wel km’s gaan maken…!”.

Met mijn wens, en die uitspraak op zak harkte ik aan het einde van 2021 alle moed bij elkaar om in de kerstperiode naar het Drielandenpunt te rijden.

De heenweg verliep volgens hoop en plan zeer voorspoedig. De auto navigatie leidde mij via Eindhoven naar het zuidelijkste en hoogste punt van Nederland. Onderweg had ik de radio zachtjes aan staan, die direct op stevig volume open gedraaid werd toen Billy Joel’s “You’re only human” gedraaid werd. Uit volle borst blèrde ik “You're only human, allowed to make your share of mistakes” mee. Met een glimlach op mijn gezicht dacht ik, you’re damn right!

Van huis vertrekkend met nog redelijke omstandigheden, werd ik met inmiddels half tot zwaar bewolkt weer via de verkeersborden naar het Drielandenpunt geleidt.

Wat ik spannend en gaaf tegelijkertijd vond was, dat ik naar het Drielandenpunt rijdend, voor Nederlandse begrippen, een vrij steile haarspeldbocht omhoog, en dus ook weer naar beneden moest nemen.

Helaas liet het weer het niet toe om in de drassig geworden omgeving met mijn hond te gaan wandelen. Daarom stelde ik na een korte sanitaire stop voor de kleine viervoeter, en wat in de omgeving gereden te hebben, de navigatie weer in op de Parel van het Zuiden. Hierbij was ik in de veronderstelling dat ik via dezelfde route terug naar huis geleidt zou worden.

De navigatie dacht daar blijkbaar anders over. Want op een gegeven moment – het begon al te schemeren – merkte ik dat de verkeersborden en aanduidingen er toch echt anders uitzagen dan ik gewend was, en realiseerde ik me dat ik in België beland was. Op een rustige plaats stoppend, stelde ik de navigatie in op een plaats in Nederlands Limburg. Eenmaal in deze plaats aangekomen, stelde ik de navigatie weer in op mijn thuis adres. Maar al snel merkte ik dat ik weer via België terug naar huis geleidt werd.

Inmiddels was het stevig gaan regenen, en begon mijn energiekraantje hier en daar te haperen.

Toch ging het onder de omstandigheden betrekkelijk goed. Dat was, totdat ik borden Brussel tegen begon te komen. Regen, niet of nauwelijks verlichtte wegen, vermoeidheid, en plaatsnaam aanduidingen die ik niet wilde zien; ik moest alle zeilen bijzetten om niet in paniek te raken.

Alles wat ik tijdens de EMDR therapie geleerd had om van mijn auto rijangst af te komen moest ik uit de kast trekken. Want voor meerdere onderwerpen EMDR gevolgd hebbend, wist ik dat deze therapie volgen het niet louter terug gaan was naar het traumatische moment, om van daaruit de ontwrichtende lading steeds een stukje minder te laten worden. Per onderwerp waar ik de therapie voor gevolgd had, had ik ervaren dat ik verschillende tools in kon zetten om op spannende of enge momenten de situatie zoveel mogelijk beheersbaar te houden, en niet terug te schieten in een alles overheersende angst voor, in dit geval, autorijden.

Uiteindelijk zag ik plaatsnaam aanduidingen die er duidelijk op wezen dat ik in de richting van Nederland reed. Een gigantische golf van opluchting voelde ik door me heen gaan.

Trillend van vermoeidheid, maar absoluut voldaan kwam ik weer thuis. Als ik mezelf de tijd gunde deze rit werkelijk tot me door te laten dringen, dan wist ik dat niemand, ook ikzelf niet, dit ooit nog van mij af zou kunnen pakken!

Onbedoeld en onverwacht fors buiten mijn comfortzone geduwd worden vond ik op dat moment niet leuk, en vreselijk eng. Maar van deze situatie had ik wel geleerd dat ik onder lastige omstandigheden de rust voldoende kon bewaren.

Door binnen mijn mogelijkheden zoveel mogelijk km’s te maken; proberen te oefenen met in verschillende versnellingen een heuvel op en af te rijden; gedetailleerde topografische kaarten te bestuderen en YouTube filmpjes te bekijken van stijlen en lastige wegen in Scandinavië, probeer ik me verder zo goed mogelijk op het avontuur voor te bereiden.

Met Caroline en Daan als ervaren wereldreizigers erbij, heb ik er alle vertrouwen in dat ik een eind kan komen in het verwezenlijken van mijn wens.